تصور کنید صد سال بعد از این، یکی از نوادگان ما در بیابان شوره زار ارومیه قدم میزند که به طور تصادفی به جاده‌ی میان گذر دریاچه‌ی سابق ارومیه برخورد می‌کند؛ فکر می‌کنید او چه تصوری نسبت به ضریب هوشی اجداد خود پیدا خواهد کرد؟ به احتمال زیاد او تصور خواهد کرد که این جاده را انسان‌های نئاندرتال غارنشین ساخته‌اند؛ چون هیچ نشانه‌ای از فناوری قرن بیست و یکم در آن نخواهد یافت. اجداد او با کندن کوه‌ها، میلیون‌ها تن سنگ و خاک را به بستر دریاچه ریخته‌اند، بدون اینکه هیچ گونه ارزیابی زیست محیطی و زمین شناختی روی آن انجام داده باشند. آن‌ها با این کار از یک طرف دریاچه را به دو نیم کرده مانع چرخش طبیعی آب شده‌اند و از طرف دیگر باعث پخش شدن آب دریاچه در مناطق کم عمق و افزایش تبخیر آن شده‌اند. سنگینی خروارها سنگ و خاک به تدریج موجب نشست کف دریاچه و کور شدن چشمه‌های طبیعی آن شده است. بی‌شک نوادگان ما با دیدن این شاهکار بی نظیر آن را به عنوان «احمقانه‌ترین سازه‌ی تاریخ» در کتاب رکوردهای گینس به ثبت خواهند رسانید.